15 กันยายน 2550

นิทานอีสป หมาป่าเป่าปี่


.....ขณะที่ฝูงแกะกำลังหากินกันอยู่ที่ในกลางท้องทุ่งใกล้ป่าใหญ่นั้น ก็ได้มีลูกแกะตัวหนึ่งเดินพลัดหลงและแตกฝูงออกมา ตัวหนึ่ง ลูกแกะตัวนั้นเดินเล่นไปอย่างเพลิดเพลินจนหลงเดินถลำเข้าไปในชายป่าลึกไม่มากนัก พอดีตอนนั้นก็ได้มีหมาป่าตัว หนึ่งได้เดินออกมาจากในป่าลึก มันหมายมุ่งหน้าไปยังท้องทุ่ง เแล้วเมื่อมันได้มองไปและได้เห็นลูกแกะที่เดินหลงจากฝูง ออกมาตัวเดียวอย่างนั้นเข้า


มันให้เป็นดีใจยิ่งนักที่อยู่ ๆ ก็ได้มีลาภปากอันโอชะเดินมาให้มันกินอย่างง่าย ๆ อย่างนั้น " เหอ ๆๆ นั่นมันลูกแกะหลงแตกออกมาจากฝูงนี่ แหม..ช่างน่ากินจังแฮะ เหอ ๆๆ อย่างนี้ก็หวานคอแร้งน่ะสิ " มันว่าแล้วก็ย่างสามขุม ตรงเข้าไปหมายจะขย้ำจับกินให้หายหิวซะหน่อย ลูกแกะเมื่อเห็นเช่นนั้น มันให้เป็นตกใจเป็นอย่างมาก และด้วยต้องจนมุมและจนหนทาง มันคิดว่าจะวิ่งหนีหรือ ย่อมไม่ทันอย่างแน่นอน มันนั่งตัวสั่นและพยายามหันมาใช้ความคิด


มันได้ร้อง ตะโกนบอกกับหมาป่าว่า " อย่าเพิ่งจับข้ากินตอนนี้เลยนะท่าน เพราะเราเพิ่งกินหญ้าเข้าไปหยก ๆ เมื่อสักครู่นี้เอง ยังไม่ย่อย และกลายเป็นเนื้ออร่อย ๆ อย่างที่ท่านชอบกินหรอก เอาอย่างนี้ไหม จริงหรือไม่ ? ข่าวเล่าลือแพร่ สะพัดไปทั่วท้องทุ่งกว้างว่า ท่านนั้นเป่าปี่ได้ไพเพราะจับใจเสียเหลือเกิน เราอยากขอความกรุณาจากท่าน ให้ท่านช่วยเป่าปี่ให้ เราฟังด้วยเถิด เราจะได้เต้นรำเพื่อออกกำลังกายสักนิดให้หญ้าที่อยู่ในท้องของเราเมื่อสักครู่นี้ มันจะได้ย่อยเร็ว ๆ และกลายเป็น เนื้ออร่อย ๆ ให้ท่านกินสมใจไง เพราะไหน ๆ เราก็จะต้องโดนท่านกินอยู่แล้ว เราไม่อยากให้ท่านผิดหวังนะเนี่ย ” เจ้าหมาป่า หยุดใช้ความคิด ก่อนที่มันจะตอบออกมาว่า“ อ๋อ..ได้ซิ เจ้าแกะน้อยก่อนจะตายเจ้าจะได้ฟัง เพลงปี่อันไพเราะจับใจของข้า”

แล้วมันก็หยิบปี่คู่ชีพของมันออกมา แล้วลงนั่งสองขา เอาหลังพิงขอนไม้ใหญ่ นั่งยองๆ เป่าปี่ให้ลูกแกะตัวนั้น เต้นรำ " ปี้ จา ระ...ปี้ จา ระ..." มันพยายามเป่าปี่ให้เข้าทำนองและเสียงดังที่สุดเท่าที่มันจะทำได้เพื่อให้ลูกแกะเต้น เนื้อจะได้อร่อย ๆ อย่างลูกแกะมันว่านั่นแหละ ดูสิมันเชื่อจริง ๆ ด้วยสิ... ส่วนลูกแพะนั้นก็พยายามเต้นรำให้เข้ากับจังหวะ เสียงปี่ " โอ้ ๆๆ เก่งมากท่านหมาป่า เก่งจริง ๆ เป่าอีก เป่าดัง ๆ ให้ดังขึ้นไปอีกสิท่าน นี่เนื้อของเรากำลังเริ่มจะอร่อยขึ้นมา เรื่อย ๆ แล้วนะ ดังอีกดังขี้นไปอีกสิท่าน " เจ้าหมาป่าเริ่มเมามันกับการเป่าปี่เสียแล้ว มันรวบรวมพลัง อย่างเต็มที่แล้วตั้งหน้าตั้งตาเป่าปี่จนสุดเสียงเลยทีเดียวเชียว " ปี้ จา ระ...ปี้ จา ระ...ปี้ จา ระ...ปี้ จา ระ...ปู้ ๆๆๆ"


เสียงปี่ดังระงมเสียงสนั่นลั่นออกไปจนทั่วทั้งทุ่งกว้าง ครั้นคนเลี้ยงแกะและสุนัขล่าเนื้อที่กำลังเดินตามหาลูกแกะ ตัวที่พลัดหลงออกมาจากฝูงอยู่นั้น เมื่อได้ยินเสียงปี่" เอ๊ะ นั่นมันเสียงปี่นี่ ! ใครมาเป่าปี่แถว ๆ นี้นะ" ครั้นเมื่อเขากับสุนัขล่าเนื้อวิ่งตามเสียงปี่มาอย่างเร็วรี่ ก็ได้เห็นว่าหมาป่ากำลังยืนเป่าปี่อยู่ โดยมีลูกแกะที่แตกฝูงออก มา ตัวที่เขากำลังตามหาอยู่กำลังเต้นรำอยู่ตรงหน้าหมาป่าเข้าอย่างนั้น เขาตกใจจึงรีบตะโกนออกไปด้วยเสียงอันดังว่า " โอ๊ะ.. อ้ายหมาป่า หยุดนะ! ..นั่นมันลูกแกะของข้าว๋อย เร็วพวกเอ็งไล่ตามกัดมันเลย เร็ว!" ว่าแล้วเขาก็หันมาออกคำสั่งให้สุนัขล่าเนื้อ ของเขาให้รีบไปกัดเจ้าหมาป่าทันที


สุนัขล่าเนื้อเมื่อได้รับคำสั่งก็เห่าเสียงดังและออกวิ่งเพื่อไล่กวดทันที แต่ก่อนที่เจ้าหมาป่าจะจำเป็นที่จะต้องสวมวิญญานนักวิ่ง เหลียญทองด้วยความจำเป็นไปเสียแล้วนั้น มันก็ได้พูดกับลูกแกะหัวดีตัวนั้นว่า “เจ้าแกะน้อย..ข้าโดนเจ้าหลอกเข้าให้เต็มเปา เสียแล้ว..เวรเอ้ย” หมาป่าร้องตะโกนก้อง พร้อมกับออกวิ่งเพื่อหนีสุนัขล่าเนื้อจนสุดฝีเท้า “สมน้ำหน้าตัวข้าเอง ก็ข้าเป็นเพียง หมาป่า มีหน้าที่เพียงเห่าหอน และจับสัตว์กินเป็นอาหารเท่านั้น แต่นี่กลับเผยอหน้ามานั่งเป่าปี่ให้เจ้าฟังเสียอีก สมควรอย่าง ยิ่งแล้วที่ข้าจะต้องวิ่งหนีเขา....โฮ โฮ ๆๆๆๆ”

ไม่มีความคิดเห็น: